Olbrzym

“Człowiek „podziemny”, człowiek wiercący, kopiący, podkopujący ukazuje się w książce tej przy pracy. Widzi się go, o ile ma się oczy dla takiej pracy w głębi — jak z wolna, rozważnie, z łagodną zawziętością posuwa się naprzód, nie objawiając zbytnio przykrości, jaka każdemu długiemu niedostatkowi powietrza i światła towarzyszy; i nawet zadowolonym można by go nazwać przy jego ciemnej pracy. Nie zdajeż się, że jakaś wiara go prowadzi, koi jakaś pociecha? Iż snadź chce mieć swą długą ciemność, coś niepojętego, skrytego, zagadkowego, wiedząc, co go po tym czeka: własny jego brzask, jego własne zbawienie, jego własna jutrzenka?… To pewna, że powróci: nie pytajcie go, czego szukał w głębi, sam wam to powie ten pozorny trophonios i mieszkaniec podziemi, gdy znów „zostanie człowiekiem”. Odwyka się, zaiste, od milczenia, gdy tak długo, jak on, było się kretem, było samotnym. Czego szukałem tam w głębi, zamierzam istotnie wam powiedzieć, moi cierpliwi przyjaciele, w niniejszej spóźnionej przedmowie, która mogła łacno stać się wspomnieniem pozgonnym, mową pogrzebową: gdyż powróciłem i powróciłem — zbiegiem… Niech wam się nie zdaje, że będę zachęcał do podobnego szaleństwa! Lub bodaj do podobnej samotności! Gdyż na własnych tego rodzaju drogach nie spotyka się nikogo: takie to już „dróg własnych” przeznaczenie. Nikt nie przyjdzie z pomocą, ze wszystkimi niebezpieczeństwami, przeciwnościami, wrogościami i niepogodami trzeba samemu walczyć. Mając drogę dla siebie — ma się też oczywiście swe gorycze, nieraz przykrości z powodu owego „dla siebie”: do nich należy na przykład przeświadczenie, iż nawet przyjaciele odgadnąć nie mogą, gdzie się jest, dokąd się idzie, iż nawet oni niekiedy pytają „czyż on w ogóle idzie? czy ma jeszcze drogę?”. — Jąłem się wówczas czegoś, czego nie każdemu podjąć się wolno: zstąpiłem w głąb, zaryłem się w ziemię, począłem badać i rozkopywać prastarą ufność, na której my, filozofowie, od kilku tysiącleci niby na niezawodnych przywykliśmy budować posadach — nie ustając w pracy, acz każdy budynek walił się dotychczas w gruzy; jąłem podrywać nasze zaufanie do morału. Lecz czy wy mnie rozumiecie?”

“Wspomina się również, że w Górach Olbrzymich mieszkali olbrzymi z rodu Korkontów. Legenda Karkonosza jest echem z czasów mitologicznych. Mitologia wspomina, że za górami Ryfejskimi znajdowała się słynna legendarna kraina wiecznej wiosny – Hiperborea. Kraina wiecznej szczęśliwości, coś w rodzaju raju na ziemi, o błogosławionym klimacie, dającym bez wysiłku wszystko, co trzeba. Jej mieszkańcy, Hiperborejczycy, prowadzili beztroskie i szczęśliwe życie, wolne od chorób i cierpień. Była tam też siedziba Olimpu Północy pałac poległych Bogów -Walhalla, gdzie rządził bóg Odyn w otoczeniu zastępu Walkirii i olbrzymów. Kult Odyna miejscowi ludzie zawsze sprawowali w górach. Z czasem kult zmienił nazwę z kultu Odyna na kult Wodana(który był tym samym bóstwem).”

“W Biblii słowo nephilim jest często tłumaczone jako „ giganci ” lub „ tytani ”, podczas gdy w innych tłumaczeniach preferowane jest określenie nephilim. Najbardziej uznanym rdzeniem jest zatem aramejski „naphil”, który dosłownie oznacza „giganci”. Niektóre wersje mówią o sławnych bohaterach upadłych wojownikach, a nawet upadłych aniołach; jeszcze innym tłumaczeniem mogłoby być określenie „ci, którzy upadli”. Wśród wszystkich przypadków użycia nofelim pewna grupa realizacji wyróżnia się ze względu na jej kontekst opisowy. Pojawia się ona w Ezechielowej wizji świata podziemnego (Ez 32) i mimo że forma gramatyczna przywodzi tu na myśl pokonanych żołnierzy.”

“Na Ślęży prowadziliśmy pracę w kościele z XVII-XIX wieku, który powstał prawdopodobnie na ruinach zamku. Kopiąc przed świątynią natrafiliśmy na litą skałę. Spodziewaliśmy się tego samego w samym kościele. Tymczasem okazało się, że w podziemiach zachowały się mury zamku.”

“Jest to fragment korpusu. Domyślamy się, że był to uskrzydlony stwór, latający smok lub sfinks”

“Prace wykopaliskowe na Ślęży miały się rozpocząć 15 maja tego roku od wykopania zabezpieczonej studni pomiędzy obecnym poziomem wykopalisk, a poziomem domniemanych przejść podziemnych (lub – jak spekulują archeologowie z Instytutu Archeologii Uniwersytetu we Wrocławiu – korytarzy po kopalniach złota z czasów pra-słowiańskich). Do przekopania było około 5-6 metrów w dół. W dniu 9 maja b.r. została podpisana umowa z firmą studniarską Andrzeja Maćkowskiego z Jeleniej Góry na wykonanie odpowiednich prac, które miały być finansowane z funduszy Fundacji Wspierania Badań Archeologicznych „Dar Światowida”, na podstawie ustnego zapewnienia władz kościelnych (właściciela kościoła ślężańskiego), że pozwolenie na badania archeologiczne w sezonie 2006 będzie wydane. Prace nad studnią miały być zakończone najpóźniej w pierwszej połowie czerwca, po czym ponownie do akcji miała wkroczyć ekipa archeologów z Uniwersytetu Wrocławskiego. Ekipa Pana Maćkowskiego wjechała na Ślężę ze sprzętem w poniedziałek 15 maja. We wtorek Fundacja otrzymała wiadomość od dr Aleksandra Limisiewicza, który jest kierownikiem badań archeologicznych na Ślęży, że władze kościelne zezwolenia na prowadzenie robót w kościele jeszcze nie podpisały i nie wiadomo kiedy podpiszą. W tej sytuacji Fundacja była zmuszona odwołać ekipę studniarską ze Ślęży i zerwać zawartą z nimi umowę. Do tej pory nie jest jasne czy i kiedy prace te będą mogły być kontynuowane. Tak więc cały Projekt Ślęża jest w tej chwili „zawieszony w próżni”.”

“Johann Karl August Musäus, oświeceniowy pisarz i jeden z pierwszych zbieraczy niemieckiego folkloru, w wydanym w 1783 drugim tomie Volksmährchen der Deutschen, zatytułowanym Legenden von Rübezahl podaje historię o porwanej przez Ducha Gór śląskiej księżniczce i magicznych rzepach. Aby uwolnić się i uciec z podziemnego królestwa, sprytna księżniczka poprosiła Ducha o policzenie rzep. Tym samym odwróciła jego uwagę i powróciła do świata ludzi. Od tego czasu wyprowadzony w pole Duch Gór zaczął być nazywany prześmiewczo Liczyrzepą. Choć bajki Musäusa noszą ślad wielu ingerencji pisarza, a magiczne rzepy pasują bardziej do oświeceniowych fantazji niż ludowych podań, historia ta utrwaliła się w folklorze i rozeszła wraz z przekładami na cały świat.”

“Obiekt uderzający w Ziemię z prędkością kosmiczną (zwykle 15–25 km/s, maksymalnie do 90 km/s) wbija się w jej powierzchnię na głębokość równą 1–2 jego średnicy (w zależności od prędkości i ciężaru obiektu pozaziemskiego oraz rodzaju uderzanego podłoża). Energia uderzenia wyzwala ciśnienia nawet ponad 100 GPa w miejscu kolizji, a ponad 10 GPa w znacznej przestrzeni skał otaczających miejsce kolizji. Od punktu kolizji rozchodzą się fale uderzeniowe, co powoduje gwałtowne zmiany w dużej masie otaczających skał, które określa się mianem metamorfizmu uderzeniowego.”

“Przeprowadzona przez nas analiza struktur kolistych Sudetów oparta została na cyfrowych modelach terenu. Dla strefy sudeckiego uskoku brzeżnego analizowaliśmy model oparty ma mapach topograficznych w skali 1 : 10 0000 (Badura i in., 2003). Dla pozostałej części Sudetów wykorzystaliśmy cyfrowy model terenu oparty na topografii z map 1 : 50 000 Służby Topograficznej Wojska Polskiego.W rejonie niecki śródsudeckiej zaznacza się w rzeźbie terenu kilka struktur kolistych i elipsoidalnych, a ich zarys nawiązuje ściśle do struktur i granic geologicznych (ryc.4). Założenie, że właśnie w tym rejonie dochodziło do wielokrotnych kolizji z obiektami pozaziemskimi wydaje się mało prawdopodobne, ale takie nagromadzenie bardzo wyraźnych kolistych struktur jest zastanawiające.”

“Ostatnia struktura kolista, którą chcielibyśmy omówić uwidacznia się w otoczeniu masywu Ślęży (ryc. 6). Budowa geologiczna tego regionu jest doskonale znana. Pewne kontrowersje budzi pochodzenie kompleksu ultrabazytów, związanych z genezą ofiolitową (Majerowicz, 1994; Mierzejewski, 1999) bądź uważanych za wynik intruzji, czy protruzji (Jamrozik, 1989). Z ofiolitową genezą polemizował również Jerzmański (1994). Naszym zdaniem nie można jednak jednoznacznie wykluczyć uderzeniowej genezy tej struktury. Widoczny na modelu terenu kolisty kształt wokół masywu znajduje swe potwierdzenie także na mapie anomalii grawimetrycznych. Trudno dziś określić czy pierścień, którego część tworzą serpentynitowe Wzgórza Kiełczyńskie i Oleszeńskie, mógłby być uznany za zewnętrzne ramy krateru, czy może stanowi on jedynie wraz ze Ślężą centralne wzniesienie o wiele większej formy. Za tą drugą hipotezą przemawia wysokość samej Ślęży, jak również rodzaj skał, które przy kolizji odpowiednio dużej skali mogły zostać wyniesione z dolnych części skorupy ziemskiej. Model uderzeniowy, kolizji dużej skali, mógłby pogodzić niezgodności teorii zimnej protruzji z przejawami oddziaływania „odgórnie” wysokich temperatur (Mierzejewski, 1999).”