RIESE Osówka oranżeria Hitlera

Oranżeria Hitlera.

Zbigniew Mosingiewicz redaktor z gazety Słowo Polskie nr 300 z 1947 roku, udaje się na jedną z wypraw do Riese, gdzie inżynier Anton Dalmus przedstawia mu obiekty poszczególnych kompleksów. W tym artykule jest to Osówka. Co pisze autor?

Nieco dalej wznosi się pagórek nawiezionego szutru. 40 tys m3! Bagatela… Tuż za nim podmurowania z częściowym oszkleniem – oranżerie Hitlera! Jesienny wiatr hula sobie teraz po nich do woli. Ot niemiecka pedanteria – w takich momentach budować kosztem wysiłku tysięcy ludzi – LUKSUSOWE ORANŻERIE. W dodatku w takich warunkach terenowych było to prawdziwym szaleństwem.

Zaraz, zaraz o czym pisze redaktor Mosingiewicz?

Podmurowania z częściowym oszkleniem?

– były już wykonane częściowo przeszklenia.

Jesienny wiatr hula sobie teraz po nich do woli?

– nie były zasypane, jak jest obecnie.

LUKSUSOWE ORANŻERIE?

– przypominam, autor ogląda to w 1947 roku. Nie nazwałby luksusem czegoś – co przypominało ogrodnictwa, jakich było wiele zarówno w Wałbrzychu, jak i okolicy.

Autor stwierdza, cyt. w takich warunkach terenowych było to prawdziwym szaleństwem.

Czy aby na pewno było to szaleństwo? Mogę zadać to pytanie, bo w chwili obecnej mam porównanie do innego takiego obiektu w kwaterze Hitlera w Obersalzbergu. Ale autor o tym wtedy nie wiedział.

Co widzimy w miejscu oranżerii?

To, że w chwili obecnej możemy obejrzeć rury parowego systemu ogrzewania oranżerii na Osówce, zawdzięczamy ciężkiej pracy wykonanej w 2006 roku przez członków Stowarzyszenia Grupa Sztolniowa KLIN. Usunęli tony kruszywa (szutru) – czy nie o takim kruszywie pisał Mosingiewicz? Wynika z tego, że ktoś po 1947 roku wydał decyzję o zasypaniu pozostałości oranżerii kruszywem z “hałdy”.

Ekipa odkopała grube rury ogrzewania parowego z kompensatorem termicznym przy wyjściu ze sztolni technicznej oraz rurkę odprowadzającą skropliny. Rury były ułożone na zachowanych krawędziakach i podpórkach drewnianych.

Ktoś powie – BZDURA, jaka Oranżeria Hitlera. To co napisał Mosingiewicz – to bzdury.

Przecież “wielcy znawcy” stanowczo twierdzą, że były to węzły betoniarskie.

Trwały też zażarte dyskusje na forach zwolenników węzłów betoniarskich z ich przeciwnikami, choćby twierdzącymi, że były to laboratoria atomistyczne, gdzie przerabiano uran.

Prywatna oranżeria Hitlera w Berghof.

Okazuje się, że Hitler miał swoja prywatną oranżerię. Powstała w obrębie kwatery Hitlera Berghof.

Na amerykańskiej mapie kwatery Hitlera Berghof w Obersalzbergu oznaczona jest jako – Hitler’s private Greenhouse. A więc wyraźnie prywatna.

Poniżej dwa rysunki techniczne oranżerii w Bertesgaden. długość obiektu 100 m. Warto przyjrzeć się drugiemu rysunkowi – ciecia poprzecznego. Nie jest to identyczne z naszym obiektem na Osówce, ale jest bardzo podobne.

Udało mi się znaleźć jeszcze taką perełkę. Bertesgaden, dzieci zbierają warzywa i pieczarki wewnątrz oranżerii.

PO co Hitlerowi była potrzebna prywatna oranżeria?

Hitler nie wziął do ust żadnej potrawy ani napoju, zanim nie spróbował jej osobisty degustator. Jedną z degustatorów w Wilczym Szańcu była Margot Wölk (1917-2014). Margot pracowała podczas wojny jako sekretarka. Jej mąż Karl wstąpił do armii niemieckiej w 1939 roku. Po dwóch latach wojny nic od niego nie słyszała i wierzyła, że zginął. Po bombardowaniu alianckim w 1941 roku, które zniszczyło mieszkanie jej rodziców w Berlinie, uciekła do Polski, by zamieszkać z teściami w ich wiejskim domu. Przypadkowo dom, w którym przebywała, znajdował się zaledwie trzy kilometry (1,8 mili) od Wilczego Szańca. Wkrótce została zwerbowana przez SS (Schutzstaffel, w niemieckiej eskadrze ochronnej) jako smakosz żywności Hitlera.

Woelk była testerką Hitlera przez 3 lata – od 1941 r. do 1944 r. Jak powiedziała w swoim pierwszym w życiu wywiadzie, był to dla niej czas strachu i stresu. Każdy kęs mógł być dla niej ostatnim.

– Powiedzieli mi, że mam próbować jedzenie, które ma potem spożyć Hitler. Oczywiście, bałam się. Jeśli byłoby zatrute, nie byłoby mnie tu dzisiaj. Byliśmy zmuszani do tego, nie mieliśmy żadnego wyboru – zwierza się Margot Woelk.

Podsumujmy.

Wiemy już, że oranżeria na Osówce poniżej Kasyna to fakt i to to obiekt na ukończeniu. Co na to wskazuje? To co napisał Mosingiewicz, że obiekt był częściowo oszklony, czyli gotowa była konstrukcja szkieletu oranżerii. Widzimy też, że była ułożona instalacja grzewcza. A to wskazuje na zaawansowane prace przy tym obiekcie. Musiały też być rurociągi doprowadzające parę. Para grzewcza miała być dostarczana z “Siłowni” – ale o tym w oddzielnym artykule.

Patrząc na film powyżej z wnętrza oranżerii w Bertesgaden widać, że wykonana jest w jakości jak Palmiarnia Hochbergów w Lubiechowie. A więc najwyższa półka techniki. Uzasadnione jest, że Mosingiewicz widząc konstrukcje jak na filmie, mógł napisać – luksusowa oranżeria. Gdzie się podziała konstrukcja oranżerii? Tego nie wiemy. Nie będę tu snuł przypuszczeń.

Uważam, że jest tu piękne pole do popisu dla Nadleśnictwa Wałbrzych, które jest tak bardzo zainteresowane udostępnieniem historycznych obiektów na swoim terenie. Można odkopać całość oranżerii i ją wyeksponować wraz z obiektami towarzyszącymi.

Chętnie włączę się w taka inicjatywę.

Tak więc jedną z zagadek RIESE mamy rozwiązaną. Będą rozwiązania kolejnych – zapraszam.

© Licencja na publikację
© Wszystkie prawa zastrzeżone