Finanse, oszustwa i upadek Hochbergów cz. 2

Największe oszustwo finansowe Hochbergów.

Aby nie było mowy, że to tylko Jan Henryk XV nadzorował i odpowiadał, za finanse i zamierzenia inwestycyjne, było wspomniane, iż 26 lutego 1925 Jan Henryk XV uczynił swym generalnym pełnomocnikiem w Polsce syna Jana Henryka XVII, powierzając mu całkowite rządy w ordynacji pszczyńskiej.

Tak więc dobra książańskie i inwestycje w tych dobrach, były nadzorowane przez Jana Henryka XV. Zaś dobra pszczyńskie i inwestycje w tych dobrach były nadzorowane przez jego syna Jana Henryka XVII (Hensela).

Jak już pisałem był to okres krachu finansowego tego rodu. Żeby ratować sytuację, Jan Henryk XVII i jego dyrektorzy wpadli na pomysł budowy fabryk nawozów azotowych, zaciągając wielkie kredyty w bankach. Fabryki jednak nie powstały, pieniądze zostały przejedzone, a banki dowiedziały się, że nie ma spółek, które je zaciągnęły.

Była to jedna z największych światowych afer finansowych lat 30-tych ubiegłego wieku. Dotknęła banki niemieckie i angielskie. Akcjonariuszy. Dostawców urządzeń i materiałów budowlanych oraz licencji. Dotyczyła budowy dwóch fabryk nawozów azotowych w Waldenburgu (Wałbrzychu) oraz Wyrach (Rzeczpospolita Polska).

Ale o tym poniżej.

Co piszą w gazetach o tej aferze?

Zacznijmy od artykułu w Dzienniku Zachodnim z 20.04.1933 . W zasadzie to od dokumentów znalezionych podczas tej kontroli granicznej się zaczęło się wyjaśnianie wielkiego oszustwa finansowego Hochbergów.

Okazało się, że zobaczono szczyt góry lodowej. Otóż już wcześniej w wyniku procesu wytoczonego przed sądem w Waldenburgu (Wałbrzychu) przez zarządcę konkursowego (upadłościowego) spółki Stickstoffwerke Waldenburg S.A., przeciwko księciu pszczyńskiemu oraz jego dyrektorowi Ebelingowi, zasądzono wypłatę miliona marek niemieckich, jako niewpłaconego kapitału dla firmy Stickstoffwerke Waldenburg S.A. (Zakłady Azotowe S.A. w Waldenburgu). Co ciekawe pracownik Deutsche Bank dokonał poświadczenia nieprawdy co do stanów kont. Więcej szczegółów w skanie artykułu (Fot 4.)

Żeby było jasne. Mamy dwie spółki. Oswag budującą fabrykę w Wyrach (koło Mikołowa) oraz drugą spółkę Stivag budującą fabrykę w Waldenburgu.

Powyżej (fot 5.) mamy artykuł w którym jest mowa o wytoczeniu procesu przez szwajcarską firmę Hydronitro, przeciwko von Plessom. Sprawa dotyczy brudnych machinacji finansowych na szkodę obywateli Szwajcarii. Ujawniono skandaliczne matactwa von Plessa i dyrektora Ebelinga przy tworzeniu grynderskich (fikcyjnych) spółek w rodzaju “Amonium” i “Herwag”, zakładanych w Szwajcarii bez grosza kapitału.

W artykule napisano, cyt. “trzeba dodać że również sąd niemiecki w Świdnicy w r.1932 skazał starszego księcia Pszczyńskiego za analogiczne oszustwa dotyczące firmy “Stivag”.

Powyżej (Fot 6 i 7) źródła i sposób machinacji w powoływaniu fikcyjnych spółek.

Sąd Okręgowy w Katowicach ustala na wstępie niezbicie stan faktyczny, dotyczący założenia spółek “Ammonium”, “Verwag” w Szwajcarii. Stwierdza że były to firmy – bez kapitału zakładowego (tylko z fikcyjnymi wpłatami książkowymi), założonymi po to, ażeby odgrodzić Plessa od przyszłych wierzycieli, wprowadzić ich w błąd i przerzucić na te fikcyjne bez żadnego kapitału istniejące firmy wszelkie ryzyko załamania się koniunktury.

Sąd stwierdza wyraźnie, że pozwani (Plessowie), dopuścili się przez roztrwonienie kapitału zakładowego, zawieranie niebezpiecznych, a czasem wręcz niekorzystnych dla firm umów, czynów niedozwolonych, za które pozwani jako mocodawcy i służbodawcy dr Eberlinga są odpowiedzialni.

Równie sensacyjnie brzmi ustalenie wyroku sądowego, że “Amomnium” było reklamowane jako światowa sława w budowy fabryk azotowych.

Zakończenie artykułu, cyt. “Kompromitują one doszczętnie von Plessa i jego pełnomocników, zdzierając maskę patriotyczną z jego oszukańczych manipulacji, prowadzonych nie tylko w Polsce , ale i na terenie Szwajcarii, a nawet w ojczyźnie niemieckiej. Podkreślić jeszcze należy, że oszustwa te, które stały się krachem przedsiębiorstw były dokonywane w latach 1929/30,  to znaczy przed skarga Plessa do Genewy i  egzekucyjnymi wystąpieniami polskich władz skarbowych. Wyrok Sądu Cywilnego zadaje wreszcie kłam wszelkim twierdzeniom, jakoby represje podatkowe władz polskich były powodem finansowego załamania się przedsiebiorstw Plessa”.

Co dzieje się dalej?

Sad Najwyższy rozpatruje sprawę o 5,3 mln złotych, wytoczona przez międzynarodowy koncern o kapitale szwajcarskim, a mianowicie firmy Hydronitron, La Roche i amerykańskie przedsiębiorstwo “Nitrogen” przeciwko księciu Henrykowi Pszczyńskiemu i jego synowi Janowi von Pless.

Przez wycofanie kapitału zakładowego ze spółek akcyjnych, zarządzanego przez księcia Pszczyńskiego, zagraniczne firmy poniosły straty sięgające 40 milionów marek niemieckich.

Sprawa sądowa o zapłatę za dostarczone materiały.

Fragment tekstu (Fot 11.), cyt. “Dobrze by byłoby aby “Times” poinformował swoich czytelników, że dom bankowy w Londynie Thurn et Sons Ltd. pożyczył ks. Pszczyńskiemu 160.000 funtów szterlingów na zbankrutowany “Stivag” i że pieniędzy tych prawdopodobnie już nigdy nie będzie oglądał”.

Jak to napisano w artykule z powyższego zdjęcia (Fot 12.)?

Cyt. “ks. pszczyński “uzupełniał” wydatnie swój majątek pieniędzmi wyciąganymi w sposób oszukańczy z cudzych kieszeni”.

Oraz cyt. “Von Pless jednak choć niedosięgnięty karą więzienia, wyraźnie został zdemaskowany jako oszust. W ten sposób pozycja i “rola’ tego pysznego panka została dobitnie wyjaśniona. Piszemy to z całym poczuciem odpowiedzialności za użyte słowa. “Książę pan” może nas przecież zaskarżyć”.

© Licencja na publikację
© Wszystkie prawa zastrzeżone